از دیرباز برای بشر روشن شد که سوزاندن سطح چوب ، آن را مقاوم‌تر می‌کند و از این روش برای افزایش مقاومت چوب‌هایی که در شرایط آب و هوایی بیرونی قرار داشتند، استفاده شد. حتی واکینگ ها این روش را در سازه های بیرونی مانند نرده ها استفاده می کردند. مطالعه علمی فرایند حرارتی چوب اولین بار در سال ۱۹۳۰ درآلمان و پس از آن گسترده‌ترین و کامل‌ترین پژوهش‌ها در فنلاند انجام شد. نتیجه تحقیقات، روشی برای فرایند حرارتی چوب بود که توسط انجمن ترمووود فنلاند ابداع و با نام ترمووود شناخته می‌شود.

انجمن ترمووود فنلاند با همکاری صنایع محصولات چوبی فنلاند فرایند حرارتی چوب را در مقیاس صنعتی توسعه داد و پس از آن به صدور مجوز اجرای فرایند ترمووود به اعضا اقدام کرد. ترمووود حاصل فرآیند خشک کردن چوب با حرارت ۳۲۰ درجه سانتی گراد در معرض بخار آب و گردش هوا می‌باشد.

در این فرآیند مغز چوب یا داخلی‌ترین قسمت چوب به دمایی بین ۱۸۵ تا ۲۱۵ درجه سانتی گراد می‌رسد که زمان آن بسته به گونه،ضخامت و رطوبت اولیه چوب متفاوت است. پس از رسیدن مغز چوب به این دما، دما به مدت ۲ تا ۳ ساعت ثابت می‌ماند. استفاده از بخار در فرآیند ترمووود ساختارشیمیایی چوب را تغییر می‌دهد، در نتیجه رنگ چوب تیره، میزان رطوبت در چوب یکنواخت وعایق حرارتی میشود. همچنین دمای بالا باعث شکسته شدن زنجیره های سلولزی و تجزیه اسیدها و خروج عمده صمغ چوب می‌شود، در نتیجه محیط برای رشد ریز ارگانیسم‌ها، حشرات، انواع قارچ و کپک ناممکن می‌سازد و چوب در مقابل پوسیدگی مقاوم می گردد. در فرآیند ترمو، نخست با اعمال گرمای بالا رطوبت چوب به صفر می‌رسد و در آخرین مرحله از فرآیند با تزریق بخار به حدود ۴ تا ۶ درصد می‌رسد. حاصل این رطوبت‌دهی نهایی افزایش مقاومت چوب در برابر تاب برداشتن، تغییر ابعاد و جا به جا شدن است.